Through the Kimberley, towards the coast.

Het heeft even geduurd mensen, maar hier is dan ein-de-lijk ons volgende reisverslag!

Vervolg vanaf Kakadu......

Nadat wij bij een zeer leuke roadstop hadden overnacht net buiten Kakadu, reden wij de volgende dag via Edith Falls naar het warme Katherine. Edith Falls was een goede stop om eens flink af te koelen want het was ontzettend warm die dag. Na 4 uur relaxen, zwemmen, een powernap en een lekker ijsje gingen wij op weg naar Katherine. Althans dat was de bedoeling. Toen Tim namelijk de auto probeerde te starten riep hij kort daarna oh shit, Alwien we hebben een probleempje. Ik heb de lichten aan laten staan dus de accu is leeg. Deze stonden aan omdat wij vlak voor Edith Falls een tropisch regenbuitje over ons heen kregen. Gelukkig stond er een 4WD naast ons met daarin iemand die aan het schuilen was voor de hete zon. Het bleek een zeer vriendelijke en behulpzame Brit te zijn. Tim kreeg zelfs een koud biertje (unicum deze reis) en na een uur kletsen startte onze trouwe bolide weer. Aangezien het bij vertrek al 17:00 was kwamen wij in het donker aan in Katherine. Dit maakte het vinden van een camping niet eenvoudig. Ook omdat Katherine zeer weinig te bieden had. Echter hebben wij en elk ander persoon in Auss een app genaamd Wikicamps. Hier staan alle campings op met commentaar en prijzen. Dus zoals altijd kozen wij voor de goedkoopste en belande we die avond op een trailerpark tussen de Sjonnies en Anita's. Uiteindelijk hadden wij het hier zo naar ons zin dat we 3 nachten zijn gebleven. Katherine was vooral heel erg warm. Elke dag 40 graden met zeer hoge luchtvochtigheid. Vandaar dat het afkoel paradijsje genaamd Hot Springs, dat midden in het dorp lag, maar al te welkom was. De naam is ons niet duidelijk want warm was het water niet, maar dit maakte het er niet minder plezierig op. Ook omdat lokale kinderen een natuurlijk mud slide hadden gemaakt van de top van de heuvel naar beneden het water in. Na 15 min met kriebels in zijn buik te hebben gekeken hield het kind in Tim het niet meer en sjoefde hij van de modder glijbaan af (bijna een boom in). De volgende dag stond Katherine Gorge op het programma. Dit is waar wij eigenlijk voor kwamen in Katherine. Het idee was om te gaan kanoën door 4 van de 8 gorges. Echter, nadat wij in de vroege ochtend aankwamen bleek dat kanoën niet meer was toegestaan door het hoge water en de kans op krokodillen. Bummer! Dan maar een hike van 8km door ondraagbare hitte wat ons beide bok chagrijnig maakte. Hoewel deze hike uiteraard ook zijn lichtpuntjes kende, want mooi was het zeker. De laatste dag hebben wij nog genoten van onze trailerpark camping onder andere door met de locals een praatje te houden, al ons beddengoed te wassen en ons busje te herorganiseren. Een echte Aussie (met een licht spraak gebrek waarschijnlijk doordat hij aantal tanden miste) en zijn vrouw vertelde ons dat we beter snel door kunnen rijden want als het water hoog komt te staan de wegen onderlopen en je dan in Katherine vast zit. Hoe leuk Katherine ook is, dat wil je absoluut niet! Dit is namelijk ook de enige weg naar de westkust. Dus de volgende ochtend gingen wij tanken (busje sleurpt een hoop benzine ongeveer 1L op 8km) en naar de bank om geld te storten van NL rekening naar onze Australische rekening. Wij waren weer ready to go met als volgend doel, Lake Argyle.

Na zo'n 300km te hebben gereden stopte wij opnieuw bij een road stop. Een road stop in Auss zijn plekken niet ver van de highway met meestal 2 deep hole toiletten , picknick tafels en altijd BBQs. De een is beter dan de ander, waar het verschil vaak zit in de hoeveelheid schaduwplekken en geluidsoverlast van met name road trains die snachts rijden. Road trains zijn giga trucks met gangbaar 3 en oplopend tot 6 giga trailers achter zich waardoor ze 60 meter lang kunnen zijn. Het inhalen van deze road trains is dan ook altijd spannend aangezien de achterste trailers bizar heen en weer zwabberen. Anyway, terug naar het verhaal.

We kwamen mooi op tijd voor de zonsondergang aan bij de road stop. Dit zou onze laatste stop voor de grensovergang van NT (Northern Territory naar WA (Western Australia) zijn wat betekende dat we die avond als ons verse voedsel op moesten eten! Dit nemen ze namelijk in en gooien het weg ivm mogelijke ziektekiemen in het voedsel die mee kunnen worden genomen. Wij als echte Nederlanders zijn natuurlijk te gierig om dingen weg te gooien en zochten in dit geval letterlijk en figuurlijk de grens op door het eten wat niet op was te verstoppen. Volgende dag bij de grens aangekomen bleek dat de Aussies goed van vertrouwen zijn en alleen de door ons aangewezen etenskisten controleerden. Beetje jammer dat daar hier en daar toch nog wat vergeten knoflookteentjes en aardappels in lagen.. Maar goed, de smokkelaars waren de grens over, klokje 1,5 uur teruggezet en het grote avontuur in WA kon beginnen!

Vanwege deze tijdswinst kwamen we lekker vroeg aan bij Lake Argyle. Ons plan was om daar eens even heerlijk te relaxen in de "infinity pool" van de camping. Een duikje in dit zeer speciale zwembad wat door optisch bedrog over lijkt te gaan in het meer eronder bleek echter een vermogen te kosten. Om deze reden besloten we ter plekke om dan maar op de, overigens zeer mooie, camping te gaan staan met gratis toegang tot het zwembad. Het was een heerlijk dagje, het busje stond als in een sprookje onder een super mooie grote boom met gele bloemen met daarin tientallen kleurrijke vogels die de meest vrolijke geluidjes maakten. Af en toe liepen we naar het zwembad om af te koelen, van het uitzicht te genieten en ware infinity foto's te maken. Die avond zijn we wat verder heuvelopwaarts gelopen om van een prachtige zonsondergang over het meer en de rode rotsen te genieten. Wat hebben wij toch een zwaar leven:)

Na nog een laatste duikje en blik over het meer de volgende ochtend zijn we doorgereden naar het eerstvolgende plaatsje Kunnunura waar wij zowaar ons eerste reisverslag hebben gepost in de lokale bieb! Hierna (inmiddels al schemerig) zijn we voorzichtig doorgereden naar een roadstop wat kilometers verderop. Het wordt hier afgeraden om in de schemering en met name het donker te rijden omdat dan al het wild zoals walibi's en kangoeroes tot leven komen en het lekker warme asfalt opzoeken. Om deze reden rijden wij dan ook bijna nooit in de schemering, maar voor jullie maakten we een uitzondering;).

De plaats Derby stond op de planning omdat we daar hoogstwaarschijnlijk een HelpX adresje hadden. HelpX is een website waarop mensen met allerlei soorten huishoudens hulp vragen in en rondom het huis in ruil voor accommodatie en meestal ook eten. Een soort vrijwilligerswerk dus. Wij zouden gaan werken op een heuse paardenfarm! Om daar te komen moesten echter nog een schamele 900 km worden gereden. Omdat, zoals jullie wel weten, ons busje niet zo snel gaat en wij bovendien totaal geen haast hebben, doen we dit soort afstanden meestal in meerdere dagen. Over deze 900 km lagen maar liefst twee kleine plaatsjes verspreid dus de keuze van een camping was niet reuze. Uiteindelijk zijn we ergens tussenin op een super leuke farm camping belandt. Deze mensen hadden een half miljoen hectare grond met daarop 60.000 loslopende koeien (!) en wat schapen, varkens, kippen en een stuk of 20 paarden dichter bij huis. Je kan het je in Nederland nauwelijks indenken.. Om de zaak iets realistischer te maken, het zijn geen melkkoeien. Deze koeien worden voor hun vlees verkocht aan Indonesië, waardoor de boer eens in de zoveel tijd met paarden en helikopters een gedeelte van het vee bij elkaar moet drijven om ze vervolgens op een vrachtwagen te zetten die ze naar de dichtstbijzijnde haven brengt. We zijn hier uiteindelijk twee nachten gebleven in plaats van een omdat we ons wel vermaakten tussen al deze dieren en de prachtige omgeving. Bizar hoe stil en afgezonderd het daar is. Hoe afgezonderd je daar woont bleek maar weer toen we op de ochtend van vertrek wakker werden door de kinderen van de enige andere familie op de camping. Ze renden naar hun vader en schreeuwden dat hij de EHBO koffer moest komen brengen. Wat bleek was dat een van de meiden die daar werkte voorop een quad zat met een ander meisje achter het stuur en de twee kleine kinderen vd familie achterop om de kalveren eten te geven. Op een gegeven moment kon de bestuurder door het meisje dat voorop zat blijkbaar niet zien waar ze reed en is ze tegen een termietenheuvel opgeknald waarbij de enkel van de voorop zittende knel is komen te zitten.. Een en al drama op de camping! Uiteindelijk bleek het niet gebroken en is ze naar het dichtstbijzijnde, kleine ziekenhuis van 200 km verderop gebracht. Als er echter wel iets ernstigs gebeurt zou zijn zou ze opgehaald moeten worden door een helikopter, die er ongeveer 3 uur over doet om bij hen te komen, om vervolgens naar Perth op zo'n 3000 km te vliegen. Dan merk je pas echt hoe groot Australië is en hoe afgelegen mensen daar wel niet wonen!

Diezelfde dag reden we de laatste 300km naar Derby. Rond 14:00 zagen wij op de kaart dat afslag Gibb River Road op zo'n 5km lag. Echter was vlak daarvoor een bijzonder grote Boab Tree te bewonderen die gebruikt is als gevangenis gedurende de kolonisatie door het westen. Deze bomen zijn maar op een aantal plekken in de wereld te vinden waaronder Afrika waar ze Baobob worden genoemd. Aboriginals hebben het echter ingekort tot Boab. De Kimberly staat vol met deze bomen, ze zijn herkenbaar aan hun zeer dikke stammen. Het was een welkomende verandering in het landschap. In de Boab prison Tree konden 30 gevangenen/aboriginals worden geplaatst omgeven door in de boom genestelde bijen nesten en slangen die regelmatig op bezoek kwamen. Verhalen waren verschrikkelijk om te lezen en hier leerden wij ook dat de Aboriginals op Tasmanië zijn uitgeroeid door ze op een rij van een hoge klif te duwen. Lichtelijk geshockeerd reden wij verder en name de afslag. Reden we dan toch op de Gibb River Road, heaven voor 4WD auto's! Na 10 km in de middle of nowhere te hebben gereden zagen wij een verkeersbord met een tent en een paard en kort daarna stonden wij voor het hek van Birdwood Downs. Wij werden verwelkomd door onze host Hans, een Nederlandse man die sinds 8 jaar hier woonde en samen met Greg a.k.a The Cowboy de bescherm engelen van dit groot stuk land zijn. Birdwood downs is namelijk opgezet door een Amerikaanse hippie gemeenschap die in de jaren 80 in verschillende landen stukken grond hebben gekocht met het idee organische, zelfvoorzienende boerderijen te starten. Dit stuk land circa 6 bij 8km is dan ook nog steeds van deze gemeenschap. Naast Hans werden wij ook verwelkomd door honderden cackatoos, Bella een lieve hond met Dingo bloed en 5 pauwen waarvan 1 albino pauw. Na een goed gesprek hadden wij de deal om 2 weken te blijven en hem te helpen. Na een rondleiding kregen wij een eigen hut aangewezen en konden wij meteen aan het werk. Deze hut was namelijk 2 maanden niet schoongemaakt en zat vol met spinnen en spinnenwebben. Goed begin! Om dit verslag kort te houden zullen wij de 11 dagen die wij uiteindelijk zijn gebleven samenvatten. Belangrijk is om te bedenken dat wij elke dag 6 uur op moesten staan om de ergste hitte te vermijden en doorwerkten tot ca. 11:30 met uur ontbijt rond 09:00. Gemiddeld gezien raakte het kwik dagelijks de 30 rond 06:00, 34 rond 09:00 en 38 wanneer wij stopte. Daarnaast leefde wij letterlijk in the bush en waren er vele insecten en reptielen aanwezig. Heeeel veel vliegende kakkerlakken, spinnen, kikkers, guana's en walibi's. Niet te vergeten de gigantische muggen en altijd in daglicht aanwezige irritante vliegen die in je neus, oor of ooghoek kropen.

Het werk was met name gastverblijven schoon en klaar maken en douches en WC's schoon houden. Er waren namelijk regelmatig stoffige Gibb River road kampeerders verlangend naar een douche of mensen die voor paardrijden kwamen die ook bleven kamperen. Het ergste werk was het kortwieken van het hoge gras in het bananenbomen veld, waar het zo verschrikkelijk heet was dat wij altijd genoten als om 07:30 de besproeing aan ging. Dit hebben wij in 3 dagen afgekregen wat in NL waarschijnlijk 3 uur had geduurd. Daarnaast heeft Alwine onkruid weg gehaald uit de ananas plantage waarbij zij regelmatig gebeten werd door de zeer agressieve groene boommieren en heeft Tim besproeing aangelegd rondom kurk droge bomen en struiken. Nog veel meer spannends. Wanneer wij vrij waren genoten wij van het ongelimiteerde eten wat aanwezig was. Met name de koelkast houdende producten zoals, kaas, ham, bacon en eieren werden veel genuttigd in de vorm van pan tosti's en engelse ontbijten in combi met rijk gevulde salades. Ook genoten wij volop van de aanwezigheid van ijsblokjes in de vorm van zelf gemaakte fruit limonades en dagelijkse frappe's (ijskoffie).

Vaak in de middag zat je de hitte uit door een spelletje te spelen met Jasmin (Duits meisje die in totaal 3 maanden bleef), te praten, niks doen en heel veel drinken (met name op de vochtige dagen). Om 16:00 was het feest want dan koelde het af en gingen wij paardrijden. Met name Alwine en Jasmin maakte hier gebruik van maar ook Tim heeft lessen gehad in paard rijden.

Rond zonsondergang zaten wij vaak bij Greg (de paardenfluisteraar) zijn "kantoor", een rij stoelen geplaatst voor de paarden stallen waar we genoten van Greg zijn verhalen. Unieke man van 68 die zijn hele leven in the bush heeft gewoond en sinds 11 jaar paardentrainer is op Birdwood Downs. Hij woont ergens op het erf, waar hij een caravan, een container en een watertank heeft. Zijn caravan dient als opslag en de watertank voor drinkwater, maar wordt ook gebruikt als zwembad/douche. Slapen doet hij buiten, bewaakt door zijn twee walibi jagende honden. Elke avond genoten wij van uitgebreide diners en gingen wij zeer vroeg doodop naar bed.

Na 11 dagen waren wij toch wel erg blij om verder te gaan en dan eindelijk de kust van Australië eens te bewonderen met als eerste bestemming Broome!

De kust verhalen komen in het volgende verslag, want anders wordt het een nog grotere lap tekst!

Tot de volgende keer maar weer:)

See ya!